In april 2015 startte het Kompas met een serie over de oorlog: Mensen uit de Hoeksche Waard blikken terug op de oorlogsjaren ’40-’45 en de bevrijding.
In deel 2 Cor in ‘t Veld: Lange tijd lustte ik geen eieren meer – Bron Kompas 1 april 2015
Cor in’t Veld werd geboren op 11 mei 1935. Zijn interesse in de Tweede Oorlog is groot, zo heeft hij voor de Oudheidkundige Vereniging het land van Strijen al diverse publicaties verzorgd. De bekroning van zijn onderzoek naar het verzet in Strijen is de nieuwste uitgave, getiteld ‘Verzet in de Tweede Wereldoorlog’.
Zijn eigen oorlogsherinneringen zijn fragmentarisch en spelen zich af rondom het huis van zijn ouders aan de Oudendijk te Strijen. Zo herinnert hij zich die keer dat Nederlandse soldaten, gemobiliseerd in 1940, kwamen vragen om voedsel. ,,Mijn vader kwam terug met enkele eieren. Eén soldaat pakte ze aan, tikte ze tegen de muur en goot ze zo naar binnen. Tot lange tijd daarna lustte ik geen eieren meer.” Ook veel indruk op de kleine Cor maakte het neerstorten van een Spitfire in de buurt. Net als bij veel kinderen in die dagen was de drang om het vliegtuigwrak te bekijken heel groot. ,,Veel mensen hadden nog nooit een vliegtuig van dichtbij gezien. Ik vond het ook erg bijzonder. Ik ben er zelfs in gaan zitten. Weet je wat mij opviel? Dat het zo verschrikkelijk nauw was allemaal.” Later in de oorlog kregen we ook met ingekwartierde Duitsers te maken, 13 soldaten bemanden een artillerie luchtdoelkanon (Flak genaamd, een afkorting van Flugzeugabwehrkanone). De familie in ’t Veld was er op een dag getuige van dat enkele Duitse soldaten een flinke reprimande kregen van een officier. Het was niet helemaal duidelijk wat er aan de hand was, maar de soldaten waren lijkwit en stonden als een blok ijs in de houding. Toen de vader van Cor na afloop ging informeren bij de soldaten naar de oorzaak van alle ophef bleek het te gaan om het beperkte aantal afgevuurde granaten. ,,Die soldaten moesten schieten op de vliegtuigen die over kwamen. Dus mijn vader vroeg waarom schieten jullie dan niet? De soldaten gaven als verklaring dat de meeste vliegtuigen te hard en te hoog vlogen. Als wij daarop gaan schieten lopen we alleen maar het risico op een bombardement, zo verklaarden ze.” Daar kon de familie In ’t Veld zich wel in vinden, want het geschut stond op de dijk, niet ver bij het woonhuis vandaan. In het boek dat Cor in ’t Veld nu heeft geschreven komt ook de bevrijding aan de orde. ,,Schriller contrast met al het voorgaande is in dit verband niet denkbaar. Alleen zij, die het meegemaakt hebben herinneren zich de uitbundigheid en de vreugde van 5 mei 1945,” zo opent hij het hoofdstuk over dit onderwerp. De binnenkomst van de Canadezen liet nog enige dagen op zich wachten, en net als op andere plaatsen in Nederland ontstonden enkele onrustige dagen, zonder al te veel gezag. Ook werden er personen gearresteerd die ‘fout’ waren geweest in de oorlog. In het boek van Cor wordt beschreven hoe de vrouw van een verrader maar bleef schelden en tieren toen alle gevangene stonden opgesteld bij het gemeentehuis. Ze moest dit zelfs met de dood bekopen, een BS-er schoot haar in de hals. Een Canadese officier die even later ter plaatse kwam schudde meewarig het hoofd en vertrok zonder iets te zeggen. Het boekje ‘Verzet in de Tweede Wereldoorlog’ kost 6 euro (exclusief verzendkosten) en kan worden besteld via info@hetlandvanstrijen.com
Ander artikel over Cor in ‘t Veld op deze website:
Toen de oorlog begon: deel 5 ( Strijens verzet) klik hier
Foto van het Strijens verzet, net na de bevrijding poserend voor het gemeentehuis van Strijen.
Beste Meneer van den Heuvel, Sinds 6 weken ben ik geabonneerd op uw interessante reeks artikelen. Dat begon toen ik ,in verband met mijn zeventigste verjaardag , wat aan het zoeken was op internet over min geboorte regio, Strijen . Ik wilde dat vermelden in een toespraakje. Ik stuitte op uw website en was al meteen getroffen door een stukje waar iets vermeld stond over mijn vader, Janus van Drongelen. Ik ben opgegroeid met die verzetsachtergrond van hem, vooral omdat hij omstreeks mijn geboorte op 20 februari 1945 zeer actief moest handelen bij de Ondergrondse.
De stengun lag onder bed, zoals mijn moeder altijd zei.
Bij elke verjaardag van mij werd de anekdote verteld, dat mijn vader me na de geboorte ‘s nachts bij een zwakke olielamp hield en opmerkte: “het is net Churchill”. Waarop mijn moeder zei: “is hij zo lelijk?”. Ja nu zeventig jaar geleden.
Ik woon inmiddels al veertig jaar in Finsterwolde, Oost Groningen en heb geen contact meer met het huidige Strijen. Vandaag was ik opnieuw getroffen door de prachtige foto van de groep mannen voor het gemeentehuis van Strijen. Een foto die ik niet kende en waarop hij mij aankijkt. Het is de man middenin, zesde van rechts. Ik ben trots op hem en deze hele groep geweldige mannen daar.
Heel bijzonder, hartelijk dank, voor deze prachtige serie artikelen en in het bijzonder voor deze foto.
Met groet, Arie van Drongelen
Van tijd tot tijd neem ik kennis van deze publikaties. Ik was wel zeer verrast om deze reactie te lezen en wel van mijn neef Arie van Drongelen. Wat is het lang geleden dat ik je ontmoet heb. Ik denk dat de laatste keer was in de voorzomer van 1963 toen ik van zaterdag tot maandag gelogeerd was in jullie gezin in Oosterbeek. Ik woon intussen al ruim 41 jaar in Goudswaard aan de westzijde van de Hoeksche Waard. Je hebt aangegeven waar op de foto je vader staat. Zonder deze aanduiding kon ik oom Janus ook terugvinden.
Hartelijke groeten van je neef
Adriaan (Adrie) P.Bijl