Velen zullen zich de markante witte molen vlak voor Klaaswaal nog wel kunnen herinneren. De molen stond aan de Molendijk precies tegenover de afslag van de Smidsweg naar Westmaas. In de volksmond was de molen later bekend als de ‘Hofkamolen’. Hier vlakbij vond in de oorlogsjaren een tragisch schietincident plaats waarbij de volledig onschuldige Hendrik Korpel op 66-jarige leeftijd het leven liet. Een gebeurtenis die in Klaaswaal en het buurtschap Greup diepe indruk heeft gemaakt. Als baby van 16 maanden verloor mevrouw A. Batenburg-Hoogwerf uit Numansdorp haar moeder. Aangezien haar vader niet in staat was voor haar te zorgen werd de kleine ondergebracht bij diens schoonzuster en haar man. “Ik heb mijn echte vader later nooit meer ontmoet”, vertelt mevrouw Batenburg, “inmiddels leeft hij niet meer. Ik heb nog wel een halfbroer, waar ik nog regelmatig contact mee heb”. En zo groeide mevrouw Batenburg, toen nog Hoogwerf dus, op in het huis dat vlak bij de molen stond bij pleegouders, die in feite haar oom en tante waren. Vlak voor het tragische incident trouwde ze, 19 lentes jong, juni 1944. “Ik in een trouwjurk van m’n nicht, mijn man leende z’n trouwpak van de buren”, lacht mevrouw Batenburg.
Het fatale incident vond plaats op 2 november 1944. De oorlog verliep steeds slechter voor de Duitsers. In de schuur bij het huis waren er een aantal soldaten ingekwartierd en aan de overkant van de weg zaten Duitse soldaten voor het Rode Kruis in een villa, genaamd Huize Hennie. “Echte rotzakken zaten ertussen”, weet mevrouw Batenburg nog, “al moet ik meteen zeggen dat er ook goeie bij waren, maar de meeste waren fanatiek. Waarschijnlijk wisten de Engelsen op de één of andere manier dat ze in de buurt moesten zitten en dat er afweergeschut was. In ieder geval kwam er die avond, het was net acht uur, een Engels vliegtuig laag over. Die school op de molen, ze zullen gedacht hebben dat het een uitkijkpost of zoiets was. Mijn pleegvader was net herstellende van een tabaksvergiftiging en die dag voor het eerst even buiten geweest. Hij was naar de verjaardag van het buurmeisje geweest. Hij lag net op bed toen het gebeurde. Een aantal afzwaaiers boorde zich door het raam waar hij onder lag en hij werd dodelijk getroffen. Het bleken naderhand dumdumkogels te zijn geweest, die veroorzaakten in het lichaam vreselijke verwondingen, mochten niet gebruikt worden, maar dat gebeurde natuurlijk toch. Door de klap veerde hij helemaal overeind. M’n moeder lag nog niet op bed. Man blijf toch liggen, riep ze nog, veel te gevaarlijk om overeind te komen. Toen zag ze pas wat er gebeurd was. Er was geen redden aan, hij is compleet doodgebloed”.
De consternatie was vanzelfsprekend groot. Het jonge echtpaar Batenburg was op het fatale moment geëvacueerd in Mijdrecht. “De Duitse Rode Kruissoldaten hebben het lichaam van m’n pleegvader verzorgd”, vervolgt mevrouw Batenburg, “enkele dagen later is hij begraven op Westmaas, ’s morgens om zes uur met een boerenwagen. De echte lijkwagen was kort daarvoor ook al beschoten, waarbij een paard het leven liet. Voor m’n moeder was de ellende nog niet compleet want ze moest meteen haar huis uit, dat werd onverbiddelijk door de Duitsers gevorderd voor huisvesting van soldaten. Ze had vijf kinderen van zichzelf. Tot aan de bevrijding is ze van het ene naar het andere kind getrokken. Ze is nooit meer de oude geworden , over het drama sprak ze nooit”. Anno 2005 is er op de plek des onheils niets meer terug te vinden. Het ‘molenhuis’, net als twee naburige huizen , is er al lang niet meer en ook de molen is afgebroken. “Die konden we naderhand voor een gulden kopen”, vertelt mevrouw Batenburg. Iets terug staat een bungalow achter de bossages. Peinzend kijkt ze nog eens rond op de plek waar zoveel herinneringen liggen. “Tja, er heeft zich heel wat afgespeeld in die rotoorlog”.
Knipsel ‘Dodelijke afzwaaier in Greup’ – Kompas 15 april 2005
