Ook hier zijn in de oorlog de Joden weggevoerd. Van andere plaatsen weten we het niet, maar van de kleine Joodse gemeenschap in Oud-Beijerland hebben maar weinigen de oorlog overleefd. Er hadden hier al ruim anderhalve eeuw Joden gewoond, vanaf de Franse tijd. Ze hadden in de Nobelstraat hun synagoge, op de plaats waar nu de meisjes-nijverheidsschool staat. Er was een school. Het kerkhofje aan de “Ossebil”, nu Prinses Irenestraat, is er nog. In het boek “Uit vervlogen dagen” over de geschiedenis van Oud-Beijerland staat dat van de 39 joodse inwoners van Oud-Beijerland er 31 in concentratiekampen zijn omgekomen. Zij stierven in 1942, 1943 en 1944 in Sobibor en Auschwitz in Polen. Zeven konden onderduiken, één overleefde de verschrikkingen van Auschwitz. De journalist Wim Verhagen wijdt er in zijn herinneringen over Oud-Beijerland (“Mijn God, wat een dorp”) een oud Jiddisch spreekwoord aan: “Wen komt die saar, nemt se allegar”: als het verdriet komt, neemt het alles.
Bron: Artikel ‘Tweemaal kwam de oorlog dichtbij’ – Nieuwsblad Hoeksche Waard, 28 september 1977.