In de Zwarte Soldaat, het lijfblad van de Weerafdeling van de NSB, schreef SS-Oorlogsverslaggever Han Reinsberg over de ‘Rust aan den Moerdijk’.
Rust aan den Moerdijk
Een echt mager winterzonnetje schijnt zijn late stralen over de wijde watervlakte voor ons…. Hollandsch Diep bij Numansdorp. Kilometers breed stroomt het schijnbaar onbewogen voort en bergt toch een kracht in zich, welke sterker bleek dan de sterkste vestingen. Hier werd den oprukkenden legers der geallieerden wederom een „halt” toegeroepen, even gebiedend als het zwaarste vuur der Duitsche kanonnen. Hier mengde zich het water in den verbitterden strijd der volkeren en noopte in zijn breede onaantastbaarheid machtige armeeën het geweer aan den voet te zetten. Aan beide zijden roert zich nauwelijks iets. Een eenzame figuur met een staalhelm en een karabijn loopt in monotome regelrnaat heen en weer op een dijk en denkt waarschijnlijk aan thuis, aan zijn vrouw en aan zijn kinderen en aan de overzijde van het machtige water loopt eveneens een eenzame figuur heen en weer en denkt waarschijnlijk aan hetzelfde. Hollandsch Diep…. winterfront Nederland … water als niemandsland. Enkele honderden meters terug in de veilige, ruime betonnen bunkers heerscht een soort loome bedrijvigheid. De dienst van allen dag wordt volbracht, maar ook niets meer. Een radio speelt, een lage vrouwenstem laat een zoet melodietje uit het vaderland weerklinken Er wordt gegeten, geslapen én er wordt een kaartje gelegd. Kleine pittige figuren zijn het, deze mannen, die hier leven. De „Groene Duivels”, de valschermjagers. In maandenlange felle verbitterde gevechten hebben deze keurtroepen den tegenstander overal de grootste bewondering en respect afgedwongen en hem, ondanks langzaam terugtrekken, de gevoeligste verliezen toegebracht. Geen meter grond hebben zij hem cadeau gegeven, de geringheid van hun aantal opheffend door hun strijdgeest en militair kunnen. Deze groene duivels, die het mogelijk maakten dat een legergroep van meer dan achtduizend man sterk zonder verliezen en met alles, wat zij bij zich had over het breede water kon terugtrekken. Nu hebben zij rust…. doch hoe lang. Want deze korte rust was al voldoende om hen weer te doen verlangen naar andere fronten, naar gebieden, waar de strijd in al zijn felle verbittering op hen zal wachten. Zij willen niet anders, deze valschermjagers. Doch aan den Moerdijk heerscht rust. Daar sprak de natuur en toen zwegen de kanonnen en valsch glinsterend ligt het water voor ons en stroomt onaandoenlijk verder.
SS-Oorlogsverslaggever HAN REINSBERG.
